Pre svega Štros je proučavao i to njen glavni predmet, a to je priroda čoveka i definisanje ljudske situacije i značenje fundamentalnih društvenih pravila u konstrukciji rodnih identiteta, evoluciju tj. momenat rudimentarnih ostataka prvih društvenih zajednica, gde je na neposredan način, ukazao, povezao ritual s onim što danas zovemo performansom.
Teorijska razmatranja pronalaze jednu novu sponu između svakodnevnog života i umetnosti. Za situacioniste je politička akcija recimo, bila oblik performans arta... težili su otkrivanju pojedinačnih i fragmentarnih istina u samoj svakodnevici ponašanja, koje su nazivali anarho-marksističkim istinama, izbegavajući interpretativne spekulativne istine.
U pokušaju da razjasnim istorijski razvitak izvođačkih umetnosti, pre svega performansa i šta je ono što je u istorijskom kontekstu rezultovalo pojavu, tj. imenovanje-markiranje ove nove discipline, i njena pojavljivanja-prepoznavanja-uticaje od prvobitne zajednice do danas, napomenuću da diskurs[1] može biti tumačen različito –
U svojoj knjizi „Eros i civilizacija“ (1955.) Markuze[1] inspirisan Frojdovom psihoanalizom pokušava da se odvoji od linearnosti njegove psihologije koja je postala sinonimom krutosti konceptualne sheme, ali koja je svojom nedorečenom teorijom bila otvorena ka razvojnim procesima, te daljom teoretizacijom Frojdovske meta-psihologije, tretira probleme sociologije i kulture, tj. sociologije kulture.
