Stari Grci su koristili slične reči da objasne teatar, ali kako su Grci gledali na značenje prakse je bilo je različito od današnjeg načina mišljenja. Kroz epohe tragičara Aeschylus (525-456.pne), Sophocles (496-406.pne), Euripides (485-405.pne) drama je bila mnogo ritualnija, igrana za vreme velikih festivala, demonstrirana ne umetnički nego ritualno.
U istorijskom smislu, studije izvođenja nastale su, pre svega, ali ne i jedino, zahvaljujući otkriću zajedničkih principa u antropologiji i teatrologiji do kojih su istovremeno došli antropolozi i teatrolozi u drugoj polovini 20. veka, ali do današnjeg dana interdisciplinarnost teorijskih istraživanja uvela je i ostale nauke.
Korišćenje “sakralnog” jezika koji nije bez značenja, već uprkos onome što izgleda, pripada jednom globalnom sistemu gde se značenje nikada potpuno ne gubi, kao onaj koji zadržava vokaciju označavanja uprkos tome što je nejasano (gde se recimo imena pojedinih predela stavljaju u poziciju ličnih imena) su takođe, obeležja kulture urođenika. Zapažamo ekvivalentnost između metonimijske i metaforičke veze, koja ima ulogu zajedničkog imenitelja.
Za to vreme u umetničkim krugovima više nije bilo dovoljno biti samo „dobar umetnik zanatlija“, već se pojavljuje veliki broj obrazovanih umetnika, koji na umetničkoj i teorijskoj sceni označavaju dolazak „novog talasa“ avangarde u praksi i koji preispituju avangardne tradicije, formulacije čistog teatra a krajem 60-ih i napuštaju normalne teatarske prakse radi totalnog eksperimenta. Drugim rečima, stvara se NOVA otvorena i kritična institucija - performans.[2]
