Polovinom 20. veka kao sled avangardnih pravaca nastalih s početka veka, javlja se nova generacija neo-avangardnih a međunarodnih umetnika i umetničkih pokreta koji uspostavljaju nove paradigmatske koncepcije i prakse izvođenja.
(Mаrinа Abrаmović, Allan Kaprow koji je uveo pojаm hepeningа, Yves Klein, Piero Manzoni, Vito Acconci, Timm Ulrichs, Hermann Nitsch, Joseph Beuys, Fuksus koji su počev od 1968. godine često stvаrаli političku mаnifestаciju kаo performаns). Umetnički performans je prepoznat i prihvaćen kao umetnički medij i počinje razvoj studija izvođenja performansa jer je napokon uočena duga tradicija umetnika koji su koristili izvođenje kao sredstvo svoga izražavanja.
Performans kao otvoreni, liberalni, živi medij koji se očitava u hiljadu različitih varijacija, kao pojam je bio težak za definisanje, a suština je upravo prosta i performans je do dana današnjeg, živa umetnost koju izvode umetnici. Performans se postavlja protiv predstave o umetnosti koja je prodajni, trajni objekat i podvlači prolaznost umetničkog dela i kritikuje razdvojenost umetničkog dela od umetnika. U središtu pažnje nisu uloge kao u pozorištu ili slike ili objekti kao u likovnoj umetnosti, već akcije, pokreti i procesi.
