Za to vreme u umetničkim krugovima više nije bilo dovoljno biti samo „dobar umetnik zanatlija“, već se pojavljuje veliki broj obrazovanih umetnika, koji na umetničkoj i teorijskoj sceni označavaju dolazak „novog talasa“ avangarde u praksi i koji preispituju avangardne tradicije, formulacije čistog teatra a krajem 60-ih i napuštaju normalne teatarske prakse radi totalnog eksperimenta. Drugim rečima, stvara se NOVA otvorena i kritična institucija - performans.[2]
Ono što takođe izdvaja umetničko-teorijske pravce u poslednjih desetak godina jeste njihova percepcija izvođačkog procesa kao posledice digitalizacije tj. digitalne revolucije koja je preplavila svakodnevni život i umetnost, a preselila se i u domen izvođačkih praksi. Digitalna paradigma zahteva mnogobrojna prilagođavanja, počevši od načina razmišljanja do drugačijih strategija stvaralaštva.
Smisao studija izvođenja je metod proučavanja širokog spektra ili kontinuuma [3] ljudskog ponašanja od onoga što nazivamo izvođenjem u svakodnevnom životu, preko rituala, teatra, parateatra, do vizuelnih umetnosti i virtuelnog prostora, upravo kroz istraživanje različitih metoda i teorija, kao i njihovu primenu na svakodnevni život, odnosno savremene interdisciplinarne i interkulturalne inscenacije kao što su individualni rituali, ali i društvene drame do izvođenja u sajber prostoru.
